W ubiegły czwartek  w Czytelni PiMPB rozpoczęła działalność Kawiarenka Literacka. W ramach spotkań odbywać się będą dyskusje o poezji, prozie i sztuce. Organizowane będą spotkania autorskie z twórcami szczególnie lokalnymi. Zachęcamy wszystkich chętnych, którzy słowo w „duszy gra” i piszą „do szuflady” do udziału w kameralnych spotkaniach i podzielenia się swoją twórczością.

Na pierwszym spotkaniu omawiana była twórczość Adama Zagajewskiego –  poety, prozaika, eseisty, laureata wielu prestiżowych nagród literackich. Urodził się 21 czerwca 1945 roku we Lwowie. Dzieciństwo spędził na Śląsku w Gliwicach, a lata uniwersyteckie w Krakowie, gdzie ukończył psychologię i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako członek grupy poetyckiej „Teraz”, zyskał sławę czołowego poety swego pokolenia (Pokolenia ’68). W roku 1972 ukazał się jego pierwszy zbiór poetycki Komunikat, a w roku 1975 Sklepy mięsne. Od 1976 roku twórczość artysty objęta była cenzurą. W latach 1982–2002 przebywał na emigracji we Francji. Był współzałożycielem i członkiem redakcji Zeszytów Literackich. Pracował także jako visiting professor na Uniwersytecie w Houston (USA).W roku 2002 wrócił do Krakowa i osiedlił się tu na stałe. Od lat Adam Zagajewski typowany był do literackiej Nagrody Nobla. Zmarł 21 marca 2021 r.

Tekst – Sławomira Królak

(Spróbuj opiewać okaleczony świat)

Spró­buj opie­wać oka­le­czo­ny świat.
Pa­mię­taj o dłu­gich dniach czerw­ca
i o po­ziom­kach, kro­plach wina rosé.
O po­krzy­wach, któ­re me­to­dycz­nie za­ra­sta­ły
opusz­czo­ne do­mo­stwa wy­gna­nych.
Mu­sisz opie­wać oka­le­czo­ny świat.
Pa­trzy­łeś na ele­ganc­kie jach­ty i okrę­ty;
je­den z nich miał przed sobą dłu­gą po­dróż,
na inny cze­ka­ła tyl­ko sło­na ni­cość.
Wi­dzia­łeś uchodź­ców, któ­rzy szli do­ni­kąd ,
sły­sza­łeś opraw­ców, któ­rzy ra­do­śnie śpie­wa­li.
Po­wi­nie­neś opie­wać oka­le­czo­ny świat.
Pa­mię­taj o chwi­lach, kie­dy by­li­ście ra­zem
w bia­łym po­ko­ju i fi­ran­ka po­ru­szy­ła się.
Wróć my­ślą do kon­cer­tu, kie­dy wy­bu­chła mu­zy­ka.
Je­sie­nią zbie­ra­łeś żo­łę­dzie w par­ku
a li­ście wi­ro­wa­ły nad bli­zna­mi zie­mi.
Opie­waj oka­le­czo­ny świat
i sza­re piór­ko, zgu­bio­ne przez droz­da,
i de­li­kat­ne świa­tło, któ­re błą­dzi i zni­ka
i po­wra­ca.