Powstanie Warszawskie 1944, to wystąpienie zbrojne przeciwko – okupującym stolicę – wojskom niemieckim, zorganizowane przez Armię Krajową w dniach 1 sierpnia (czas – tzw. Godzina W.) – 31 października. Powstanie przeprowadzono w ramach akcji „Burza”. Jego celem było: obalenie Niemców; ratowanie suwerenności i kształtu granicy wschodniej sprzed wojny; obrona przed stworzeniem w Warszawie władz państwowych narzuconych przez ZSRR. Istotną rolę w działaniach zbrojnych odegrał T. Bór Komorowski.
W przeddzień wybuchu Powstania do ludności zaapelował Związek Patriotów Polskich, nawołując do walki przeciwko niemieckiemu okupantowi. O wybuchu Powstania przesądziła zbliżająca się Armia Czerwona i jej sukcesy na froncie. Polscy dowódcy – m.in. Bór Komorowski, oceniali, że walki zostaną przeprowadzone szybko i potrwają tylko kilka dni, w rzeczywistości trwały aż 63.
W momencie wybuchu Powstania niemieckie siły zbrojne (Wehrmacht), otrzymały od Hitlera rozkaz zrównania Warszawy z ziemią. Straty poniesione podczas dwumiesięcznych walk były ogromne. Po stronie polskiej wyniosły około 10 tys. zabitych i 7 tys. zaginionych, 5 tys. rannych żołnierzy oraz od 120 do 200 tys. ofiar spośród ludności cywilnej. Wśród Niemców było 10 tys. zabitych, 7 tys. zaginionych, 9 tys. rannych żołnierzy oraz 300 zniszczonych czołgów i samochodów pancernych.
Dziś świadectwem Powstania Warszawskiego i tamtych działań jet Muzeum Powstania skupiające pamiątki z tego heroicznego czynu.